Uzun ince yol…

“Uzun ince bir yoldayım
Gidiyorum gündüz gece”
Aşık Veysel

Çocuktuk. İlkokula gidiyorduk o zaman. Arkadaşlarımız, öğretmenlerimiz vardı bizi koruyup kollayan, bize hayatı öğreten…

Büyüdük, ortaokul, lise derken hepsi kaybolup gitti. Yeni arkadaşlarımız, öğretmenlerimiz oldu. Bize yaşamayı öğreten, yol gösteren insanlarla tanıştık.

Büyüdük, üniversiteye girdik. Eskiler birer birer kaybolurken yeni insanlarla, dostlarla karşılaştık. Hepsi az ya da çok bir şeyler kattı bizi biz yapan değerlere.

Büyüdük, yüksek lisans, doktora yaptık. Stajyer olduk. İşe girdik, ayrıldık, farklı yollara saptık, farklı başlangıçlarda yepyeni insanlarla tanıştık.

Bazıları kaybolup giderken bazıları bize yeni anlamlar katmak için hayatımıza girdi.

Kimi hala hayatımızda, kimi ise bambaşka hayatların parçası artık.

Aile bile yerinde durmuyor ki…

Annenizin babanızın ailesi bir zamanlar kendi anne ve babalarından oluşuyordu. Şimdiyse evlatları aile denen kavram onlar için.

Yarın belki sizin de 2 aileniz olacak, sonra zamanı gelecek, 1’e inecek bu sayı.

İnsanoğlu sonsuza kadar yaşamıyor ki…

***

Bu uzun ince yolda, biri gelecek, gidecek…

Yanınınızdan hiçbir zaman ayrılmayan tek şey, aklınız olacak hep…

Beraber başladığınız yolu, beraber bitireceksiniz.

Baştan sona kadar güveneceğiniz bir tek o kalacak.

Çünkü bileceksiniz ki; hiçbir zaman yanınızdan ayrılmayacak. En büyük dostunuz, sırdaşınız olacak.

Size en doğru yolu hep o gösterecek.

Hep onu izleyecek, ona güveneceksiniz.

O yüzden en büyük yatırımı aklınıza yapın, başka hiçbir şeye değil!

Çok daha fazlasını bir ömür boyu geri verecektir size çünkü…