Kaçırdıklarımız…

Aslında hayatta o kadar farklı güzellikler yaşanıyor, gerçekleşiyor ki…

Biz maalesef birçoğunu kaçırıyoruz, hatta farkında bile değiliz varolduklarının.

Hep gündemdeki olumsuzlukları öne çıkarıyoruz güzellikler yerine.

“Ne güzel!” demek yerine “acaba?” sorusunu sormaya odaklanmışız. “Tad almak” yerine “sorgulamaya”…

Mesela kaçımız;

• ODTÜ’lü genç yazılım mühendislerinin geliştirdiği bir bilgisayar oyununun milyon dolar bütçeli oyunları geride bırakarak dünya genelinde 3 ayda 100binlik satış rakamına ulaştığının
• Soyut resim alanında Türkiye’nin önde gelen ressamlarından Burhan Doğançay’ın iki eserinin Londra’daki Victoria & Albert Müzesi’nde daimi koleksiyona alındığının
• İngiltere’nin en önemli gezi dergisi “Conde Nast Traveller”in Türkiye’yi en iyi tatil yeri kategorisinde birinci seçtiğinin
• Amerikan New York Tıp Fakültesi Kısırlık Tedavisi ve Üreme Merkezi Başkanı Prof. Dr. Kutluk Oktay tarafından kemoterapi olan 2 yaşındaki kız çocuğuna, ileride anne olmasını sağlayacak yumurta dondurma işleminin dünyada ilk kez uygulandığının ve dünya basının bu başarıyı konuştuğunun
• Kayseri’de sandalye üretimi ile iş hayatına başlayan Şafak Çivici’nin ürettiği sandalye ve karyolaları Avrupa ve Ortadoğu ülkelerine ihraç ettiğinin ve Türk kadın girişmcileri başarıyla dünyada temsil ettiğinin

farkında?

***

Bunlar sadece son birkaç günlük gündemin dip köşelerine saklanmış güzel haberlerden ufak bir kesit. Tıp, bilim, spor, sanat, iş dünyası gibi alanlarda o kadar güzel gelişmeler yaşanıyor ki, maalesef olumsuz haberlerin ağır bastığı gündemin ağırlığı altında eziliyorlar, kayboluyorlar.

Hatta bazen gözümüzün önündeki güzellikleri bile es geçiyoruz.

Koşturmacadan, hırstan, heyecandan, olumsuzluklara şartlanmamızdan dolayı “ayakta uyuyoruz” aslında uyanıkken.

Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney; bu acı gerçeğin sadece ülkemize değil, tüm dünya insanlarına ait bir sorun olduğunu koymuş ortaya.

Buyrun…

***

METRODAKİ KEMANCI

Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC’de bir metro istasyonunda,
kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar. Bu süre içinde, çoğu işe
yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının önünden geçip, gider.

Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta yaşlı
bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da gitmek
zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam eder.

Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır. Bir
kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu kaba
atarak, hızla geçer, gider.

Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye başlar
ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele ettiğini belirten
ifadelerle hızla yoluna devam eder.

En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur. Annesinin
çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle kemancıya bakar. En
sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu yürümeye zorlar. Oğlan
arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak, çaresizce annesinin peşinden gider.
Buna benzer şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne, babaları
tarafından yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaştırılırlar.

Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa bir süre
durur. 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir. Kemancı
çaldığı süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı bitirdiğinde ise sessizlik
hakim olur ve kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz.

Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve elindeki
3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri çaldığını
anlamaz. Oysa Joshua Bell’in metrodaki bu mini konserinden iki gün önce
Boston’da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara satılmıştı…

Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell’in öylesine bir kılıkla metroda keman
çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma ve
öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır.
Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliği
algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir
ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi…

Bu deneyden çıkarılacak kıssadan hisse ise, dünyanın en iyi müzisyeni,
dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup, dinleyecek bir dakikamız
dahi yoksa, başka neleri kaçırıyoruz acaba?
[dailymotion id=x9quoj]